Rak wątrobowokomórkowy – nowotwór rzadki i podstępny

Wątroba to narząd o wyjątkowo szerokim zakresie działania – pełni w organizmie całe mnóstwo funkcji. Nie tylko odpowiada za produkcję żółci (substancji umożliwiającej prawidłowe trawienie i przyswajanie spożytych pokarmów), ale i uczestniczy w magazynowaniu substancji odżywczych, wytwarza elementy kaskady krzepnięcia krwi, białka ustrojowe, neutralizuje toksyny… i wiele, wiele innych. Dlatego też, w sytuacji niewydolności wątroby – jej nieprawidłowego funkcjonowania – organizm walczy z prawdziwym zagrożeniem. Jednym ze stanów, w przebiegu których dojść może do powyższych zaburzeń jest natomiast marskość wątroby i nowotwór, który niekiedy staje się jej następstwem – rak wątrobowokomórkowy (HCC).
Rak wątrobowokomórkowy rozwinąć się może na podłożu rozmaitych schorzeń wątroby, z których większość przebiega z uszkodzeniem miąższu narządu – HCC bardzo rzadko pojawia się u osób z prawidłowym utkaniem komórkowym wątroby. Do rozwoju omawianego schorzenia predysponują zatem: przewlekłe zapalenie wątroby o etiologii wirusowej (WZW typu B i C), substancje toksyczne tj. alkohol i składowe wyrobów nikotynowych, leki (np. doustna antykoncepcja hormonalna) i choroby uwarunkowane genetycznie (np. hemochromatoza, niedobór alfa1-antytrypsyny, choroba Wilsona).
Choć HCC nie należy do schorzeń powszechnych, cechuje się znaczną złośliwością i podstępnym przebiegiem. Przez długi czas nowotwór może bowiem rozwijać się bez charakterystycznych objawów – szczególnie, jeśli chory zmagający się z marskością wątroby przypisuje dolegliwości już zdiagnozowanemu schorzeniu. W zaawansowanym raku wątrobowokomórkowym pojawić się może ból brzucha, zwłaszcza w prawym podżebrzu, wzdęcia i uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, utrata apetytu, masy ciała, a nawet niedożywienie i wyniszczenie, gorączka, zażółcenie skóry, błoń śluzowych i białkówek, czy też gorączka.
To, co w badaniach laboratoryjnych alarmuje lekarza, to połączenie wzrostu stężenia alfa-fetoproteiny we krwi i cech marskości wątroby. Ponadto, specjalista kieruje się badaniami obrazowymi, a w tym przede wszystkim TK i MR.
Strategie leczenia HCC opierają się głównie na terapii zabiegowej. Chorych kieruje się do resekcji wątroby (usunięcia fragmentu narządu wraz z guzem), a także jej przeszczepu, który w chwili obecnej wydaje się być najbardziej obiecującą formą leczenia. Chorym z różnych przyczyn niemogącym poddać się operacji lub też tym, którzy już się jej poddali, zaleca się przyjmowanie leku o nazwie sorafenib.