Bulimia – kiedy lustro nas oszukuje

Bulimia, podobnie jak anoreksja jest chorobą definiowaną jako zaburzenie psychiczne. Objawia się częstymi napadami obżarstwa oraz następującymi po nich, wymuszonymi wymiotami. Często ma miejsce, iż osoby chore na bulimię katują organizm wycieńczającymi ćwiczeniami lub zażywają środki przeczyszczające. Problemu w chorobie należy szukać w podłożu emocjonalnym, gdyż zazwyczaj osoba chora, nie zdaje sobie sprawy z problemu i próbuje odreagować samoczynnie. Chorzy często maskują swoje działania i posługują się kłamstwami.

Trudno powiedzieć,  co jest głównym powodem występowania bulimii. Można jednak wymienić typowe problemy emocjonalne, jako pośrednie przyczyny choroby, np. niezadowolenie z własnego wyglądu, obawy w związku ze swoimi wymiarami oraz poczucie winy z powodu nieudanego odchudzania. Bulimię można więc zaliczyć, jako uzależnienie od pozbywania się dręczących problemów i formę odreagowania.

Po przeprowadzeniu wielu ilości badań, naukowcy są zgodni, że na rozwój bulimii mają wpływ czynniki biologiczne, psychologiczne, socjologiczne oraz kulturowe.

Bulimia często odbija się na relacjach chorego z rodziną i społeczeństwem, ponieważ obsesyjne myśli o jedzeniu nie pozwalają się skupić na niczym ważnym. Zdarza się, że choroba staje się barierą nie do pokonania niszcząc marzenia i blokując realizację celów. Jedyną możliwością walki z bulimią jest poddanie się terapii psychologicznej.