Zespół Aspergera w wieku dziecięcym

Zespołem Aspergera określa się pewien rodzaj autyzmu, który często opisuje się w literaturze jako całościowe zaburzenie rozwoju. Choroba ta rozwija się w już w wieku dziecięcym i jest przyczyną odizolowania chorego dziecka od rówieśników. Maluch z Aspergerem nie potrafi i często nie chce nawiązywać żadnych kontaktów ze społeczeństwem. To nie zmienia się wraz z wiekiem, czasami nawet pogłębia. Rodzice chorego dziecka powinni wiedzieć o tym, iż dziecko nie akceptuje częstych zmian i bardzo trudno się do nich dostosowuje. Malec rozwija także obsesyjne wręcz zainteresowanie do jednej z dziedzin życia. Mogą to być fizyka, matematyka, historia czy też bardziej szczegółowe zainteresowania jak życie żółwi, kolekcjonowanie znaczków lub umiłowanie do postaci historycznych. Czym różni się zespół Aspergera od autyzmu? Brak tutaj zaburzenia w rozwoju umysłowym, dziecko rozwija się pod tym względem normalnie. Jest także zdolne do empatii i kreatywnego myślenia. Jednym z bardzo charakterystycznym objawem są także zaburzenia obsesyjno-kompulsywne powiązane z nerwica natręctw. Chory stale powtarza te same ruchy w bardzo skoordynowany i regularny sposób i nie jest w stanie skupić się na niczym innym, póki nie wykona ich w określonej sekwencji. Na leczenie choroby Aspergera ma wpływ środowisko w jakim wychowuje się dziecko. Jeśli dostanie ono dużo wsparcie ze strony najbliższych i będzie świadome swojego schorzenia, a co za tym idzie, będzie pragnęło się leczyć, leczenie ma sens. W przeciwnym razie jest to choroba zupełnie nieuleczalna.

Badania, które zostały wykonane w Göteborgu wykazały, że na zespół Aspergera chorują głównie mężczyzni. Jak wiadomo kobiety są osobami bardziej towarzyskimi i nawet jeśli chorują na tę jednostke chorobową, potrafią poradzić sobie z jej objawami i wykazują zainteresowanie poprawnym życiem w społeczeństwie. Oczywiście istnieją przypadki, kiedy dziecko (a czasem ososba dorosła) akceptuje swoją odmienność i nie wyraża zgody na żadne próby leczenia. Diagnostyka nie wydaje się łatwa. Oprócz typowych, wspomnianych wyżej cech, ostateczną diagnozę opiera się na badaniach mózgu. Setki przeprowadzonych w tym celu badań udowodniło, że mózgi dzieci z choroba Aspergera mają powiększone rejony kory ruchowej oraz zwojów podstawnych, odpowiedzialnych za planowanie. Inne obserwacje wykazały, że obszary kory mózgu, który odpowiedzialny jest za empatię i rozumienie wyrazu twarzy jest znacznie mniejszy w porównaniu z osobami zdrowymi. Także móżdżek kierujący koordynacją ruchową oraz płat czołowy zaangażowany w rozumienie intencji jest pomniejszony. Na tej podstawie wysnuto hipotezę, iż zespół Aspergera może mieć charakter genetyczny i być dziedziczony z pokolenia na pokolenie.

• Leczenie

Zespół Aspergera ma charakter genetyczny i tym samym jest właściwie nieuleczalny. Jednak istnieją terapie, które łagodzą objawy i są szansą na chorych na nawiązanie zdrowych więzi ze społeczeństwem. Stosuje się przede wszystkim dietę pozbawioną produktów bogatych w gluten. Wraz z wiekiem podaje się choremu środki antydepresyjne oraz neuroleptyczne (stosowane głównie w przypadku schizofrenii). Oprócz środków farmakologicznych niezbędna jest terapia u psychologa lub psychiatry. Chory pogrążony jest we frustracji wynikającej z licznych natręctw bez których nie jest w stanie funkcjonować prawidłowo. Brak przyjaciół oraz więzi z rówieśnikami powoduje u chorego poczucie samotności i bycia niepotrzebnym. Cierpiący na zespół Aspergera cechuje także ślepota umysły czyli brak empatii. Odpowiedzialne są za to neurony lustrzane, które pozwalają zdrowemu człowieku na podstawie tonu głosu, mimiki czy gestykulacji wyczuć emocje swojego rozmówcy i jego intencje. Także sami chorzy nie potrafią do końca wyrazić swoich emocji, co jeszcze bardziej pogłębia uczucie frustracji. Obniżona ilość neuronów lustrzanych bezpośrednio wpływa na zaburzenia relacji z społeczeństwem. Osobą chorą jest się do końca życia. Wszystko zależy od nastawienie chorego i chęci podjęcia terapii.